Taka zbieżność...

Sergiusz Prokofiew

Dziś jest 62.rocznica śmierci Stalina i Prokofiewa.
Nie ma w tym nic dziwnego. Codziennie rodzi się i umiera wielu ludzi.
Ale tu? Generalissimus - i muzyczny geniusz. tego samego dnia - w tym samym mieście, Moskwie.
Oczywiście śmierć Stalina była ważniejsza... To o nim pisały wszystkie gazety, tworzono nekrologi i epitafia.A o Prokofiewie nic. Odszedł cicho, bez echa, w zapomnieniu.
Jego pogrzeb także był skromny, gdyż w całej Moskwie nie można mu było nawet kupić kwiatka na grób. Wszystko wykupiono dla Stalina.
Smutne, jak to los czasem bywa okrutny.

O tym wydarzeniu opowiada pewna anegdota, ciekawa, bo pochodzi z Polski. Występuje w niej Grzegorz Fitelberg, polski dyrygent urodzony na Łotwie, dobry znajomy Prokofiewa.

Cytuję z Wikipedii:

Dzień po śmierci Stalina i Prokofiewa Fitelberg po przyjściu na próbę orkiestry miał zwrócić się do muzyków słowami: Panowie, proszę wstać. Dziś w nocy umarł wielki radziecki kompozytor Siergiej Prokofiew. Proszę uczcić minutą ciszy. Po minucie miał z kolei powiedzieć do koncertmistrza: Panie Wochniak, podobno Stalin też umarł^.

No i kto ważniejszy? 

A teraz może czegoś posłuchamy - oczywiście Prokofiewa. Proponuję "Symfonię klasyczną" - jeden z najoryginalniejszych i najfajniejszych dzieł tego twórcy. Strukturą nawiązująca do symfonii epoki klasycyzmu, jest jednak dziełem zupełnie współczesnym.Jakby połączeniem starego i nowego - oczywiście w sposób kunsztowny.

To wyjątkowe, pełne humoru i wdzięku dzieło.I jak na symfonię bardzo lapidarne - trwa około 13 minut.
Trochę głupio, że podsyłam Wam tego rozkosznego fajerwerka w jednak smutną rocznicę... no ale cóż. Exegi monumentum i non omnis moriar, jak to pisał Horacy. Artysta żyje wiecznie - w swych dziełach.